Von Ernst Strebel

Won i 1968 e Kanti cho be, hämmer e Chorleiter gha, wo aues gäh het, zom öis metriisse. Friitig för Friitig esch är pflotschnass gsi noch de Prob, ond är esch so aagfrässe gsi vo siner Begäischterig för e Gsang, dass är öis öppe ganz öbu aagfluechet het. Aber för dä wäre mer dor s Füür gange.

Aagfrässe si vo öppisem: das häisst, das e Täil vo äim wegfrässe werd, e öppis anders öbergoht. Glichziitig eschs jo aber so, dass das, wo e Täil vo äim gfrässe het, e Täil vo äim werd, äim usföut. Das tönt jetz paradox. Aber wen i senge, fresst de Gsang aus wäg, wo sösch grad e mer esch, wo mer dor e Chopf goht, woni gschpüre. Oder ebe: Er föut mi us.

Es Läbe lang han i töffe em Kantichor senge, sogar nach de Pangsionierig no. Bäid Kollege, wo de Chor gläitet händ, send Supermusiger gsi, so Aagfrässni gsi we dä Chorleiter, won i as Schüeler gha ha. Ond onder de Schülerinne ond Schüeler hets emmer weder söttig gha, wo ganz bsonders vo de Begäischterig packt worde send. Je äuter i worde be, deschto me han i mi gfröit öber dene eri Usschtrahlig. I ha mi devo lo aaschtecke. De esch mi Schtemm mängisch en e Klangfloss groote, wo mi wiit öber das use träit het, won i sösch be.

Jetz, won i das Schriibe, goht s Joor z Änd, me öberläit sech Wönsch för s nöie Joor. I wönsche aune, wo das läse, dass si aagfrässe chöne wärde vo öppisem, wo si ganz usföut. Das ne, we das e berüemte Hernforscher gsäit het, d Fackle vo de Begäischterig lüchtet.

Ernst Strebel, Italienischlehrer im Teilamt von 1978-2015 und Autor